"Ik ben van hout"
..en toen besloot ik boomhuttenbouwer te worden. Dat leek me helemaal te gek. Zoiets past precies bij mij en in Nederland deed niemand dat nog.
Ik was net 50 geworden en had al jaren een creatieve baan in de reclame. Maar een stemmetje uit m'n jeugd zette me aan het denken: "Is dít wat je altijd al hebt willen doen?" Hoe een weekendje Zuid-Limburg mij het antwoord opleverde, kun je hieronder lezen.
Jong gedroomd Oud gedaan
Rob is altijd al een dromer geweest. Als 6-jarig jochie was z'n grootste droom: met een zelfgemaakt vliegtuig de wereld rondreizen. Dus timmerde hij wat planken aan elkaar, schroefde de zwengel van 'n ouwe koffiemolen aan iets wat op een propellor leek, en dacht: "Als ik nu maar hard genoeg draai, ga ik vanzelf de lucht in". Dat soort dromen dus.
Altijd Droombanen gehad
Na de HBS-A en m'n militaire dienstplicht besloot ik een halfjaar op vakantie te gaan. Reizen trok me sowieso, omdat ik middenin wereldhaven Rotterdam opgroeide. Om die reislust te testen, begon ik aan een werkvakantie dwars door zo'n beetje heel Europa. Ik verdiende m'n centen met allerlei simpele baantjes: aardbeienplukker, tennisbanensproeier, bordenwasser en de spannendste: ober op een luxe jacht, dat de hele Middellandse Zee rondvoer.
Het reizen had hem zó te pakken, dat hij bij terugkomst voor een baan in de reiswereld koos. Bij reisorganistie Hotelplan werkte ik mee aan het samenstellen van de mooiste wereldreizen.
Begin jaren 70 belandde ik in de luchtvaart. En werkte als marketeer achtereenvolgens bij VARIG Brazilian Airlines, Japan Airlines en British Airways. Geweldige jaren, waarin ik zo'n beetje alle hoeken van de wereld heb mogen zien.
Totdat een andere droomwereld mij lokte:
de creatieve wereld van de reclame. En dankzij mijn luchtvaartjaren kon ik bij het reclamebureau van o.a. de KLM aan de slag. Eerst aan de zakelijke kant en na een paar jaar als creatief, als copywriter. Totdat een stemmetje mijn hoofd vroeg: "Wil je dit blijven doen tot aan je pensioen?" Nee, niet echt, maar wat dan wel?
Dus sloot ik mezelf een weekendje op in de Zuidlimburgse heuvels. En schreef m'n hele leven in een verse Moleskine. Over de leuke en minder leuke dingen, over mensen, en dingen die mijn leven zin geven en verrijken. Maar ook over m'n vaardigheden, talenten, net als m'n beperkingen. En zo stond daar ineens - bovenaan een nieuwe, pagina:
"Ik ben van hout".
Wat pagina's verder gevolgd door: "Ik ga boomhutten bouwen". Dat deed nog niemand in Nederland. Wel in Amerika, waar hij in de leer ging bij Pete Nelson, the G.O.A.T among Treehousebuilders! De rest van de Droom is Werkelijkheid geworden.